26/05/2009

Sei quen non quero ser

Etapa renovadora e purificante que me fixo ver, unha vez máis, que non sei quen son, pero si sei quen non quero ser. E non hai mellor satisfacción no mundo que enmendar os erros cometidos, borrar as manchas que se pegan á alma cal chicle masticado e pisoteado. A extracción resulta sempre difícil: pode saír enteiro deixando marcas nas que o tempo é o encargado de aclarar, olvidándonos de que un día estivo aí; ou saír cachiño a cachiño, facendo a súa desaparición máis lenta e con dor, pero eficaz igualmente. O importante é a liberación que se sinte ao final, a paz que queda na conciencia e no ser.

Levo un tempiño sen escribir, tanta ocupación desocupouse esperada ou inesperadamente. Recordei que "tódolos parvos teñen sorte", eso é o que me aprenderon fai moitos anos na escola da vida, nembargantes agora conseguín ver que é unha frase total e absolutamente baleira de contido, ademais de reflexar autocompaixón sumerxida nun victimismo esaxerado: desculpando que case nunca pasa o que queremos no intre en que o queremos, a pesares dos esforzos... facéndonos sentir coma o meniño consentido que acaba dicindo: "agora xa non o quero", porque xa non presta coa mala ost... que se queda no corpo. Eu sigo coas miñas suposicións: todo ten un sentido, un orde lóxico, un aprendizaxe necesario, unha evolución psicolóxica... e, finalmente: un camiño que nos toca seguir a cada un de nós, aínda que non pareza xusto. Hai que aproveitar ata as desventuras ao noso favor, ese é o truco.