15/10/2009

Sen temas: o tempo

Miña nai querida!!! Que blog tan esquecido. Ou non teño que contar ou vaciei tantas ideas, posts atrás, desta cabeciña que o corpo continúa un traxecto coa inercia da última vez. Tamén porque o verán é a mellor época do ano pra min, tal que tivese placas solares na caluga que me fan estar feliz e escapista destas catro paredes, supoño que igual que o resto dos humanos quitando casos raros (sen ofender). O resto do ano xa non hai muller. Así que neste novo e aínda que calorosísimo outono retorno ao currunchiño virtual no que desfogar ou falar do tempo, tema habitual cando non apetece, ou non hai que dicir.

O que me parece é que esta vida é coma un "yo-yó", alonxámonos de certas cousas en espazos de tempo determinados para volvermos como parviños desorientados, porque precisamos o cotiá, o coñecido, formando parte de nós mesmos. Os cambios, para ben ou para mal, implican medos e costumes aferradas das que non queremos, ou pensamos que non podemos desprendernos. Pois iso, todo cambio conleva un caos frenético e desconcertante onde ao final si que nos fai evolucionar e sentirnos orgullosos. Este non é o caso aínda. Así que:

Voltarei aínda que sexa aburrindo co mesmo tema: chove, fai sol, vento.