Sen temas: o tempo

Miña nai querida!!! Que blog tan esquecido. Ou non teño que contar ou vaciei tantas ideas, posts atrás, desta cabeciña que o corpo continúa un traxecto coa inercia da última vez. Tamén porque o verán é a mellor época do ano pra min, tal que tivese placas solares na caluga que me fan estar feliz e escapista destas catro paredes, supoño que igual que o resto dos humanos quitando casos raros (sen ofender). O resto do ano xa non hai muller. Así que neste novo e aínda que calorosísimo outono retorno ao currunchiño virtual no que desfogar ou falar do tempo, tema habitual cando non apetece, ou non hai que dicir.

O que me parece é que esta vida é coma un "yo-yó", alonxámonos de certas cousas en espazos de tempo determinados para volvermos como parviños desorientados, porque precisamos o cotiá, o coñecido, formando parte de nós mesmos. Os cambios, para ben ou para mal, implican medos e costumes aferradas das que non queremos, ou pensamos que non podemos desprendernos. Pois iso, todo cambio conleva un caos frenético e desconcertante onde ao final si que nos fai evolucionar e sentirnos orgullosos. Este non é o caso aínda. Así que:

Voltarei aínda que sexa aburrindo co mesmo tema: chove, fai sol, vento.

O síndrome de Peter Pan

Encántame a psicoloxía, estou subscrita a unha páxina web que expón información deste tipo. Cada certo tempo envíanme artigos, ao meu entender: moi valiosos e interesantes. Se nos esmerásemos en ser mellores e saber o que nos pasa e o que lle pasa ao que temos en fronte, a comunicación entre os seres humanos fluiría e faríamos deste, un mundo mellor. Un dos artigos fala sobre un síndrome: "O SÍNDROME DE PETER PAN". Por desgraza, coñezo algúns casos.

O síndrome de Peter Pan

Trátase de persoas que aínda que alcanzaron a idade adulta, viven coma adolescentes, están rodeados de amigos menores que eles, son incapaces de afrontar as responsabilidades e son inmaduros emocionalmente. “Este síndrome pode aparecer en mulleres e homes, pero o 99% dos casos, son varóns os que sofren esta patoloxía da cal non é nada fácil recuperarse", segundo comentan algúns psicólogos. A situación complícase moito máis cando estes varóns atopan unha parella que os sostén, apaña e encárgase de xustificar tódolos actos. “O síndrome de Wendy, pola contra, é máis habitual en mulleres que son as "neneiras" das súas parellas e que son incapaces de recoñecer as actitudes enfermizas e infantís da súa parella".

Como recoñecer o síndrome de Peter Pan: Non saben estar sós, sempre están rodeados por xente máis moza, non se responsabilizan dos seus actos, son seres permanentemente insatisfeitos, poden vivir cos seus pais ou con unha parella que conteña os seus actos, teñen ideas sobre grandes proxectos e aventuras amorosas que nunca se cumpren, soen queixarse e culpar ao resto do mundo dos seus problemas (esperan sempre que alguén llos solucione), góstalle estar sempre contentos e sempre están buscando maneiras de divertirse e evadirse da realidade, cambian continuamente de parella, en xeral sempre se conectan con mulleres máis novas.

Máis rasgos da súa personalidade: Rebeldes, narcisistas, dependentes, néganse a envellecer, manipuladores...

Como axudar a un home co síndrome de Peter Pan: Por máis difícil que resulte non se deben satisfacer as súas necesidades. Hai que lograr que afronte as súas responsabilidades; Non hai que propoñerlle solucións cando comenta os seus problemas, hai que incentivalo a que atope as propias solucións, levándoas a cabo; a esta clase de persoa moléstalle moito que lles marquen o erro ou defectos que ten, sendo necesario facelo para que se conciencie de que non é o centro do mundo e que cada persoa debe asumir a súa propia vida.


Todo o que acabo de poñer do artigo é moi, moi interesante. Canto queda neste mundiño por aprender. Pasiño a pasiño...

Sei quen non quero ser

Etapa renovadora e purificante que me fixo ver, unha vez máis, que non sei quen son, pero si sei quen non quero ser. E non hai mellor satisfacción no mundo que enmendar os erros cometidos, borrar as manchas que se pegan á alma cal chicle masticado e pisoteado. A extracción resulta sempre difícil: pode saír enteiro deixando marcas nas que o tempo é o encargado de aclarar, olvidándonos de que un día estivo aí; ou saír cachiño a cachiño, facendo a súa desaparición máis lenta e con dor, pero eficaz igualmente. O importante é a liberación que se sinte ao final, a paz que queda na conciencia e no ser.

Levo un tempiño sen escribir, tanta ocupación desocupouse esperada ou inesperadamente. Recordei que "tódolos parvos teñen sorte", eso é o que me aprenderon fai moitos anos na escola da vida, nembargantes agora conseguín ver que é unha frase total e absolutamente baleira de contido, ademais de reflexar autocompaixón sumerxida nun victimismo esaxerado: desculpando que case nunca pasa o que queremos no intre en que o queremos, a pesares dos esforzos... facéndonos sentir coma o meniño consentido que acaba dicindo: "agora xa non o quero", porque xa non presta coa mala ost... que se queda no corpo. Eu sigo coas miñas suposicións: todo ten un sentido, un orde lóxico, un aprendizaxe necesario, unha evolución psicolóxica... e, finalmente: un camiño que nos toca seguir a cada un de nós, aínda que non pareza xusto. Hai que aproveitar ata as desventuras ao noso favor, ese é o truco.

Luz no túnel da vida

Cando nada se ten, nada aparece para mudar a situación, nembargantes cando hai algo no noso horizonte aparecen demasiadas actividades ás cales facer fronte, converténdose cada día nunha nova batalla que librar tentando gañar a guerra: a guerra interna da vida, dos obxectivos, da realización... Digo todo esto por experiencia propia, pois ultimamente non teño tempo nin para "cagar" (uso metáforas moi escatolóxicas, que lle imos facer se prefiro ser eu mesma, tal cal, aínda que as palabras usadas non sexan as máis axeitadas). Gústame o tempo libre para facer "un pouquiño bastante" o que me peta: ler, reflexionar, H e máis eu disfrutando da nosa compaña, (aínda que estemos en silencio) cando se está con alguén especial a súa proximidade abonda, alguén que cando te mira xa te entende, e viceversa.

Síntome estrañamente libre, nunha fase evolutiva do propio ser. A paz irrompe paseniñamente moi adentro, liberando os demos que matan o bo que habita en nós. Os camiños que se toman erradamente, tarde ou cedo, hai que desviarse deles e ser consciente de que a verdade e o correcto nos conducirán a onde realmente desexamos ir. Nunca seremos perfectos, pois ata as máquinas fallan, máis a honestidade con nós e co mundo axudaranos a non morrer por dentro lentamente e autodestruirnos. Esa é a esencia.

Se non me equivoco, estou na data da volta a Ribeira. 2 aniños, nada máis e nada menos.

Amizade

Pasaron as eleccións do 1 de marzo. Os personaxes mudaron de situación, a reflexión dos cambios faise inevitable. Dentro do malo teño que dicir dun xeito positivista que, no fondo, xa estamos acostumados a loitar e pedir o que nós é noso. Cousas que pasan na democracia, porque iso é o bo, vivimos nunha democracia.

O mércores marchei para Cáceres, H tivo que solucionar uns asuntos laborais nesas terras, aproveitando eu para darlle unha sorpresa á miña amiga Marian. E foi así, unha grande sorpresa, non contaba coa miña presencia ese día. O tempo non chegou a moito, é o que teñen as viaxes relámpago (fíxose moi curta a estancia nese lugar e moi longa a viaxe no coche). Aproveitamos cada instante coas nosas conversas, temos un "feeling" fóra do común entre nós. O máis bonito é que as boas amizades nunca morren a pesares da distancia. Case estivemos de aniversario pois o ano pasado marchei desas terras un 7 de marzo do 2008 e a visita tivo lugar o 5 de marzo deste ano. A súa promesa de devolverme esa visita este verán sigue en pé, así o espero.

Hoxe celebro ese bo rollo, esa complicidade... e digo en voz alta: Vivan as bonitas amizades!!!

Cáceres

04.03.09

Entroido

Xa facía ben de anos que non me disfrazaba, como a H non lle gusta acabei por collerlle tirria eu tamén, pero non cos seus motivos eu opino que o entroido transformouse nunha festa consumista máis, a xente non se disfraza de calquera xeito, gastan unha pasta para lucirse. Eu recordo que antes disfrazábaste máis ben para que ninguén che coñecese, un xeito de saír á rúa a desinhibirse e soltar a melena, unha terapia tan boa coma outra calquera. Sen facer burradas, claro.

Non ía saír onte, non me apetecía pero unhas "amigas" (a xente que só está para tomar copas non son realmente amigos, ou si?) convencéronme e ao final discorrín rápidamente un disfrace, saquei (non recordo as palabras que me dixo Ramón, un home intelixente onde os haxa) á morta que levo dentro, diría eu. Fun de Noiva cadáver (non a de Tim Burton). A miña frase era: "Morrín antes de chegar a consumar o matrimonio, veño a este mundo a vingarme do asasino por deixarme ir ao máis alá sendo virxe" Hahahahahaha. Un psicoanalista facería estragos con esto. Eso que tiña pensado ir de meniña do Exorcista, pero faltoume H para ir de cura. Outra vez será.

Corazonciños

Non sei porque me negaba a recoñecer, fai anos, o meu puntiño romántico. A parte fría capricorniana de min agardo pouco a pouco a que se afunda ata facela desaparecer, non quero ser capitán que se deixe ir co barco á zona máis escura e profunda ata o límite dificultando o rescate, cada vez máis quero ofrecer ao mundo o lado tenro e cariñoso que quizais tiña vergoña ou medo de amosar. Agora grito aos catro ventos, correndo risco de que me tachen de "cursi", que merco artigos con forma de corazón. O último, se non recordo mal, un marcador de páxinas metálico la mar de curriño cun pequeno corazón vermello no seu extremo superior, idéntico ao da imaxe.

Antes coleccionaba chisqueiros, pero como xa non fumo aparquei esa colección, quizais empece cos corazonciños, H botaríame da casa se se ve rodeado de tanto corazón, xa abonda unha Ágata Ruíz de la Prada. Terá que asumir a súa parte da culpa: debe facer sobre uns 11 anos cando no Entroido , coincidindo co 14 de febreiro, quitoulle á "caravana do amor" despois do desfile o corazón grande de cartón cuberto cun tecido vermello para regalarmo ás escondidas. Hai persoas que saben sacar o mellor de nós, esas son as que nos interesan.

FELIZ DÍA DOS NAMORADOS!!!

Hormonas da felicidade

Hoxe chegoume ao correo un artigo dunha páxina web desas femininas, porque unha muller ten que estar ao día tamén en "chorraditas" de moda, beleza, saúde, psicoloxía... Falaba dos estragos emocionais que causa o inverno, teño a manía de pensar que son a única á que lle pasan estas cousas. A falta de luz: por días curtos e apagados; o cambio na alimentación: picamos máis, comemos comidas máis fortes deixando a un lado as froitas e certas hortalizas (están moi frías!!!) afectando bastante a o noso sistema inmunitario (son moi amiga do própolis e da echinácea, pero cando xa é tarde); non facer deporte para liberar endorfinas... as hormonas da felicidade.

*Consellos para liberar endorfinas:

• Rir
• Tomar alimentos produtores desta hormona: café, chocolate (agora entendo os meus antollos)
• Facer deporte
• Estar namorado
  
• Practicar sexo
• Masaxes
  

Animeime mirando o tempo no meteogalicia, este venres por fin lucirá un sol marabilloso: "un melocotón", así é como lle chamo eu cando vexo o parte na tele pola pinta que ten debuxado.

Lucirá este sol para celebrar o aniversario da miña nai, nun venres e 13 de febreiro.

O custo da vida

Esta semana: entre o mal tempo que non anima nadiña, a soedade e os biorritmos alterados estou a punto de estoupar. Necesito liberar toda esta enerxía mal canalizada e este sedentarismo que me atrofia as neuronas e o organismo. Xa estiven mirando de apuntarme a un ximnasio (o deporte libera endorfinas), máis hai que pensar no seu custo despois de ver as novas do día falando do empeoramento da crise económica. Europa vai a pique, as empresas non obteñen beneficios, os empregos diminúen, os bancos non conceden créditos... Os traballadores dos bancos sufren "estrés laboral": cada día chegan familias ás sucursais chorando pedindo préstamos porque están todos no paro. Doe ver estas situacións pero están atados de pés e mans, non poden facer nada. Todo é tan incerto. Que a cousa está mal; xa o sabemos, se ten solución; xa se verá, lenta, nembargantes "non hai mal que cen anos dure" nin "nunca choveu que non escampase".

Xa o cantaba Juan Luis Guerra nesta canción:

Polo menos levo mellor a crise dende que deixei de fumar: xa son 2 meses e 10 días libre de fumes, levo aforrados 347, 85 euros. ¡Vivan as boas decisións!

EL COSTO DE LA VIDA

El costo de la vida sube otra vez
el peso que baja ya ni se ve
y las habichuelas no se pueden comer
ni una libra de arroz ni una cuarta de café
a nadie le importa qué piensa usted
será porque aquí no hablamos inglés
ah ah es verdad.. ah ah e' verdad. ah ah e' verdad .
do you understand?
do you do you

si la gasolina sube otra vez
el peso que baja ya ni se ve
y la democracia no puede crecer
si la corrupción juega ajedrez
a nadie le importa que piensa usted
será porque aquí no hablamos francés
ah ah vous parlez ah ah vous parlez ah ah vous parlez ah ah no monsieur

somos un agujero en medio del mar y el cielo
500 años después
una raza encendida negra, blanca y taína pero
quién descubrió a quién..

ay el costo de la vida
ya va pa'riba tú ves
y el peso que baja
ya ve pobre ni se ve
y la medicina ya ve camina al revés
aquí no se cura ya ve un cayo en el pie
aquí i qui
ya ve aquí qui..
y ahora el desempleo
ya ve me mordió también
a nadie le importa no
ni a la Mitsubishi ya ve ni a la Chevrolet

la corrupción pa arriba
ya ve pa' riba tu ves
y el peso que baja
ya ve pobre ni se ve
y la delicuencia
ya ve me pilló otra vez
aquí no se cura
ya ve ni un callo en el pie
aquí i qui ya ve aquí i qui
y ahora el desempleo
ya ve me mordió también
a nadie le importa no
ni a la Mitsubishi ya ve ni a la Chevrolet

la recesión pa arriba
ya ve pa riba tu ves
y el peso que baja
ya ve pobre ni se ve
y la medicina ya ve camina al revés
aquí no se cura
ya ve un cayo en el pie
a..qui i qui ya ve ahi qui i qui
y ahora el desempleo
ya ve me mordió tambien
a nadie le importa no
ni a la Mitsubishi ya ve ni a la Chevrolet

Chove porque canto

O sábado pasado comezamos o Taller de Voz na miña zona. Estaba desexando ferventemente asistir, pois pagamos un prezo moi económico sen desprazarnos a grande distancia como ocorría antes se pensabas estudar algo parecido. Lástima a súa curta duración, nembargantes paga a pena asistir. No fondo teño ganas de volver a cantar, non sei se o farei algún día, a ver por onde me leva a vida. Todo isto debémosllo á Escola Alboio grazas ás protestas feitas diante do concello pedindo locais de ensaio. Ogallá máis xente tivese iniciativas desta índole para que todo o mundo, teña a idade que teña, acceda con facilidade a todo tipo de cursos. Hoxe estiven vendo o que tiña grabado co móbil antes de que fundise a tarxeta de sonido para analizar os erros e así cando remate o curso, ver se hai un antes e un despois. Necesito moita técnica, doume conta cada vez que me escoito, tempo ao tempo. Ía poñer un vídeo pero morro de vergoña ao escoitalo. Amosa a voz sen trampa nin cartón cun sonido pésimo (parece desafinado). Para que sonase xenial tería que estar nun estudio de grabación e non na miña casa cun móbil cutre que distorsiona. Outro día será... Agardo que a choiva e o temporal non sexan culpa miña.

A lei da atracción

Heidegger: "Hai que saber escoller e máis escollerse, un escóllese en función de con quen está... o outro pode mostrarte o peor e o mellor de ti mesmo"... No refraneiro popular: "Dime con quen andas e direite quen es". Sen querelo, xuntámonos co reflexo de nós mesmos, ou como nos gustaría ser. Marian díxome en Cáceres un día (fai + ou -, nestas datas, 1 ano que a coñecín, bendito encontro) que un 7 xúntase cun 7, un 4 cun 4, un 3 cun 3, etc. Unha forma moi matemática pero orixinal de explicalo.

Estaba lendo un artigo sobre o diñeiro (maldita crise) para ir dar ao perdón, porque sen el non nos sentimos merecedores das mellores cousas da vida. Di que somos pecadores natos, e non ese pecado do que nos fala a igrexa católica senón porque pecado en grego disque significa "errar ao branco". Obramos, moitas veces, como podemos, non como queremos. Nesta vida cometeremos moitos erros, como se fose un borrador para aprender e chegar a ser mellores. Un ten que saber escoller quen quere ser, perdoar e alonxarse das persoas que sacan a nosa peor sombra. Cando aceptamos todo esto, perdoámonos e perdoamos a todos os seres que nos fan ou nos fixeron dano. É un pouco como "a lei de atracción", sentirse libre e en harmonía para poder atraer todo o positivo ás nosas existencias. Gustoume moito o documental que fala do "segredo", xa falei del noutro post. A mente pode obrar milagres, hai que crer no seu poder. Non apto para escépticos.

"THE SECRET" RHONDA BYRNE

A terapia da kk

Moitos pensamentos, nada que contar. Levo xa uns cantos días encerrada, a gripe pilloume con forza, polo menos agora xa respiro aínda que os senos para-nasais doen coa falta de drenaxe de tanta conxestión. Despois de tantos meses evitando tomar azucre (por moitas causas, a máis importante é o subidón seguido do baixón que dá, afectando física e animicamente) e estando maliña non teño máis que antollo de chocolate quentiño con "croissants". Deixar o vicio de fumar para caer noutro (onte fixen 2 meses sen tabaco e levo aforrados 300 euros, díxomo o quitómetro). Ter tanto tempo para pensar non é nada bo, barallo e barallo sen chegar a ningunha conclusión específica de nada, só sirve para comer o tarro e acabar tomando máis aspirinas. Estiven lendo libriños dos meus, empecei varios á vez: Masajes y reflexoterapia, Mente creativa e Gimnasia cerebral, teño pendente o de Feng Shui. H di que parezo "La Hierbas" da serie "Aquí no hay quien viva" con tanta terapia alternativa. Cada un é como é, ou como quere ser, mellor dito.

Tamén remexín, coma de cotío, por internet, lendo as novas do día, as actualizacións de blogues... para seguidamente escaquearme de páxina en páxina ata atopar artigos rariños que acaban enganchándome. Fun dar a un remedio un tanto curioso para a ira (hai veces que fago como en Ally McBeal, na imaxinación recreo accións que non podo, nin quero, facer na realidade por motivos obvios). Resulta que, para librarse do rancor, odio, vinganza, etc... cada vez que vaias ao wc a expulsar os residuos tóxicos, fluídos ou sólidos, do corpo (senón estouparíamos), penses que tamén eliminas eses estados emocionais tan autodestructivos. Sensacións que envelenan a alma e anubran a mente impedindo a paz mental. Hai de todo: "Lance sempre encontrou a súa motivación na ira e no rancor. E debo dicir que si gañar é agradable, non hai nada máis pracenteiro que facelo cando todo o mundo quere que perdas", dixo o director deportivo do ciclista estadounidense Lance Armstrong.

Pois nada, a poñer en práctica eso de eliminar sentimentos negativos cada día!!!

*Falando de Ally McBeal, paréceme divertido voltar a ver o baile mítico da serie coa canción de Barry White: You're the first, the last, my everything.

Ai, Carmela

Hoxe despois de falar con Carmeliña polo móbil (uso diminutivos máis a miúdo cando se trata de persoas altas, por cariño tamén) do tema do seu negocio, fun directamente a ver a noticia en internet: xa colleron aos culpables do desastre da icineración do quiosco. Con sorte, a ver se a xustiza fai xustiza, valga a redundancia. Aínda que despois de ver o programa da Mercedes Milá "Diario de..." esta semana, e o da folga dos xuíces, non quero dicir máis...

A Voz de Galicia

Agora na alameda pobrense faise estraño ver o oco vacío sen o quiosco rodeado de nenos, ou non tan nenos, a mercar larpeiradas. Axiña voltará, será outro, diferente, pero estará.

Adícolle esta canción do alemamalo (a ver se fai máis versións tan boas), por certo, gústanme moito os seus vídeos:

Coelliño Orelliñas

Despois de ver esta versión en galego de alemamalo non podo evitar poñer este vídeo, téñoo como tono cando me chama H, en plan cursi e en español. Espero que me conceda a honra de poñelo no meu móbil. Aí vai Snuffi transformado en Coelliño Orelliñas, moi bo:

55 días sen fumar

Despois de ver o Quitómetro que Carlos me recomendou visto no blog de Brétemas, engadino á miña computadora. Levaba a conta manualmente na mensaxe do chat do correo de gmail, xunto á ligazón deste blog: 55 días sen fumar. Agora tamén sei que son 1 mes 3 semanas e 4 días, 7 semanas, 1.334 horas, 80.051 minutos ou 4.803.120 segundos neste intre; que levo aforrados 204,30 euros e que non fumei neste tempo 1668 cigarros + ou -, eu diría que coas saídas de copas esa cifra aumentaría con creces.

Aproveitei un día que baixei a tomar unhas cañas, xunto cun inicio de gripe das boas e un empacho de tabaco, rematando feita pó, quitándome as ganas de fumar e de nada. Despois da gripe levábao mal, e como adoro a medicina natural botei man a internet buscando remedios para poder levar mellor o "mono". Beber moita auga é importante para axudar a depurar, mellor con limón exprimido. A lecitina de soia axuda a producir unha sustancia no fígado (niacina, creo) que deixamos de producir cando somos fumadores. E tomar infusións relaxantes para ansiedade, nada máis, bueno tamén compraba chupa-chups ou caramelos sen azucre para o costume de ter algo na man (din que o AZUCRE podería estar considerado coma unha droga pola adicción que crea e por máis motivos nocivos para a saúde: entre eles a eliminación do calcio do noso organismo, pero tampouco oín falar moi ben dos edulcorantes polo de que producen cancro, e despois tamén din que a fructosa engorda...) malia os efectos secundarios dos caramelos, xa o pon en letra pequeniña: "Un consumo excesivo pode ter efectos laxantes". Pois nada que aí vou, batalla a batalla co fin de gañar a guerra. Cada día que pasa é máis doado, xa me encarguei de comentarllo a todo o mundo, o orgullo tamén axuda para non volver a caer. ¿Paranoias ou non? Os fumadores míranche coma se saíses do clan das "chimeneas" (ha ha ha...), xa me considero "non fumadora", estou moi contenta con esta decisión.

Indignación

Teño que recoñecer que este 8 de xaneiro do 2009 será un día a recordar por distintos motivos no meu entorno. Por unha parte por ser o día do meu aniversario, por outra polo nacemento da sobriña de H sobre as 15:00 horas mediante cesárea (unha bonequiña pequerrechiña) e a final do día recibo unha noticia desastrosa. A miña amiga Carmela, da Pobra, chámame en parte para felicitarme e por outra contarme o día de cans que leva a causa da queima do seu quiosco, o seu medio de vida reducido a cinzas a mans duns vándalos. Quedei coa boca aberta, parece mentira que haxa tanta estupidez e maldade neste mundo, a Voz de Galicia reflexouno así:

Un fuego provocado calcinó un quiosco del centro de A Pobra

Espero que obteñan o seu merecido como todo aquel que dana aínda sabendo o que fai e dalle igual. Por un mundo digno e libre de mal.

*Sábado 10 ás 12:30 manifestación en Ribeira na Praza do Concello co lema:

GALIZA CON PALESTINA, NON AO MASACRE!

Grazas a todos os que me recordáchedes felicitándome neste día tan especial. Carlos: unha dedicatoria preciosa.

Queridos Reis Magos:

"Queridos Reis Magos:" Este comezo da carta dirixida a eses tres homiños tan distintos entre si, creo recordar que nunca a fixen. Non me inculcaron a crenza deles. Na nosa casa eran máis prácticos, como somos 4 irmáns, para non ter dúbidas errándose no regalo (supoño que sería por iso) iamos todos xuntos directamente á tenda e cada un elixía o que máis desexaba. E todos contentos. Unha forma distinta de ver o Nadal. Así tamén evitamos crer en tonterías, fantasías inexistentes. Bo ou contraproducente? Non sei ata que punto tanta realidade dende nena sería boa.

O ratiño Pérez, outra crenza que non tiven, para mín era a sorte de que miña nai ou meu pai me deixasen cartiños pola caída dun dente. Espertaba coa ilusión de que puxesen debaixo da almofada unha moeda de 25 ou 50 pesetas, polo seu grande tamaño. Xa daquela me gustaban as cousas grandes.

Será por estas cousas da infancia que a nena que levo dentro sae cada vez con máis frecuencia a medida que pasan os anos, reconciliarse con ela e deixala saír de vez en cando é o mellor que se pode facer: aceptarse a un mesmo. O primordial: ser tal cal se é, quererse e deixarse levar sen reproches, os máis duros son os que nós mesmos nos dicimos.

A nena que levo dentro vai facer hoxe unha carta, non espero recibir nada, máis de ilusións tamén se vive.


Queridos Reis Magos:

Dádeme o segredo da lonxevidade, pasen os anos que pasen sempre estades aí repartindo regaliños cada noite do 6 de xaneiro. Este ano non fun moi boa pero tampouco tan mala. A maldade é algo que non se me pega nada. Din que teño moi bo corazón, mentiras!!! A ver se me traes outro que este sempre anda con palpitacións. Ademais quero unhas cervicais novas que o fisioterapeuta, o pobriño, non dá abasto comigo. Tamén quero forza e sentido común para seguir adiante este ano que pasarei soa a partir de marzo, cando H marche para Afganistán (e que el volte enteiro). O mellor de todo sería que se acabasen as malditas guerras e matanzas en todo o mundo, cada vez que miro e telexornal, a prensa, etc... só vexo conflictos, destrucción... Facede o que poidades. Saudiños.

Ála, a meniña xa escribeu a carta, agora toca voltar a ser adulta. Ogallá as cousas boas durasen sempre.

Ano máis, ano menos

Outro ano máis que foxe escurridizo entre as nosas mans, outro ano menos de vida... Ai, que vella me sinto estos días!!! Será a pesadez de tanta enchenta propia destas datas, agora toca, bueno, mellor dito, despois de Reis ou do meu aniversario que é 2 días despois, voltar a facer dieta sá para depurar toda a saturación que lle metemos ao corpo. Falando de Reis, na miña zona a xente faille o plural ao plural: de rei, reis, pois non, aquí son "reises". Faime graza, como tamén me fai graza o de ter espaldas ou narices, eu pensei que só tiña unha espalda e un nariz. Cousas curiosas da fala...

Agardo que este ano depare moitas cousas boas e que se cumpran tódolos soños: eu de momento confórmome con pequeniñas cousas que me axuden a subir un peldaño máis desta escada chamada vida, evolucionando, acadando maior realización pasiño a pasiño. Cada quen que pida o seu desexo.

TODO É POSIBLE