12/11/2007

Autocoñecemento

Cheguei a unha única conclusión de todo esto, do blog. O meu mundo interior, os meus razonamentos, inquedanzas, sentimentos, en fin... todo o que eu son; expresalo nesta especie de diario para chegar a coñecerme, saber máis de mín.

Inclusive me sirve para darme conta do simplona que podo chegar a ser cando me poño, parezo unha quinceañeira esperando a que a vida sexa da cor de rosa. No fondo sempre queda o neno/a que un día fumos, por moito que o corpo medre e cambie co paso dos anos. A imaxinación consigue que me evada da realidade, nos meus miolos constrúo un mundo mellor no que todos os obxectivos se realizan e no que o mundo enteiro é feliz. ¡Pobre inxenua!. Se esta actitude me leva a algún lado, non o sei, o que si sei é a frase que di: "Pensar é de burros" e eu debo ser a burra máis grande deste universo.



Acabo de atopar unha frase que me deixou fascinada sobre o autocoñecemento:

"Cuando veas dos caminos para elegir y no sepas por cual ir, elige el que te
diga tu corazón. Si lo haces así, nunca te equivocarás"
(Anónimo)

11/11/2007

Pensamentos

Onte foi un día estraño, sobre todo a noite. A pesares de ser un animal solitario, a maioría das veces, cando quedo con xente non podo evitar facer unha especie de estudio sociolóxico dentro da miña cabeza. A xente é tan simple, que resulta complicada. Non é prepotencia, nin superioridade a que sinto cara os/as demais. Que mundo máis aburrido se a perfección o invadise todo. Oír, ver e calar, este é o mellor xeito de comprender o que nos rodea. Quizais me abraia a facilidade de enguedellar as cousas, facer dun gran de area unha montaña enorme. Nalgún punto da existencia todos actuamos igual. Ser humano é ser imperfecto, pero con habilidades de mellorar os nosos defectos, se nolo propoñemos, anque sempre cun afán de supervivencia subxectivo. O que é bo para un mesmo, quizais non o sexa tanto para o próximo. E así se crea o bucle que nos fai tirar para adiante, o cal se chama "vida", que pon punto e final cando o destino quere. Cada vez sorpréndeme máis a capacidade humana para destruir e autodestruirse.

A sabiduría alcánzase cos anos: "Máis sabe o demo por vello que por demo". E as verdades que expoño, seguro que son só as miñas verdades. Todo é relativo.







10/11/2007

Cuspir ao aire...

Penso que acabo de volverme totalmente tola, estou escribindo nun blog cousa que dixen que nunca faría. É ben certa a frase que di: "Nunca cuspas ao aire...", a que tamén me recorda os tempos en que aborrecía e criticaba aos fumadores, con 24 anos acabei fumando. Que leccións nos vai dando a vida, a cuestión é se queremos aprender dos erros ou seguir tropezando na mesma pedra unha e outra vez.

Hoxe erguinme cedo para ser sábado, xa que onte non saín de bares. Normalmente non resucito ata as tantas da tarde. Teño a crise dos 30, penso, saio de festa coma unha rapaciña de 20 e coas consecuencias dunha vella. Acabo co corpo tan moído que me dura toda a semana. É como se quixese disfrutar os poucos anos en que aínda me podo camuflar entre a mocidade. Pero vexo que ou acabo inmadura toda a vida ou opto por seguir un camiño tranquilo e tradicional, algo que nunca me pegou demasiado. As persoas evolucionamos de maneira diferente, ou sinxelamente somos diferentes os uns dos outros. Ademais o mundo está demasiado caro como para tirar os cartos en cubatas. Ese tipo de vida está ben para Pocholo que está forrado, o resto temos que aforrar se queremos chegar a fin de mes. Pero os cartos son outra historia, tema que é mellor evitar. E xa non quero nin falar do que se gaña en saúde, que esa si que non ten prezo...