Pensamentos

Onte foi un día estraño, sobre todo a noite. A pesares de ser un animal solitario, a maioría das veces, cando quedo con xente non podo evitar facer unha especie de estudio sociolóxico dentro da miña cabeza. A xente é tan simple, que resulta complicada. Non é prepotencia, nin superioridade a que sinto cara os/as demais. Que mundo máis aburrido se a perfección o invadise todo. Oír, ver e calar, este é o mellor xeito de comprender o que nos rodea. Quizais me abraia a facilidade de enguedellar as cousas, facer dun gran de area unha montaña enorme. Nalgún punto da existencia todos actuamos igual. Ser humano é ser imperfecto, pero con habilidades de mellorar os nosos defectos, se nolo propoñemos, anque sempre cun afán de supervivencia subxectivo. O que é bo para un mesmo, quizais non o sexa tanto para o próximo. E así se crea o bucle que nos fai tirar para adiante, o cal se chama "vida", que pon punto e final cando o destino quere. Cada vez sorpréndeme máis a capacidade humana para destruir e autodestruirse.

A sabiduría alcánzase cos anos: "Máis sabe o demo por vello que por demo". E as verdades que expoño, seguro que son só as miñas verdades. Todo é relativo.