Outra folla devece por caer dunha das miñas ramas, con tristura déixoa ir, ollo como flota a cámara lenta balanceándose no ar ata aterrar no chan. Detrás desa van unha a unha fuxindo de min, extinguíndose paseniño ante os meus ollos ao meu arredor, sen poder facer nada. Un cemiterio marrón do que foi verde vida e, mentres van caendo, dinme que non me preocupe, que ten que ser dese xeito, que o curso da existencia non se pode conter. No seu último alento repítenme que non me esqueza delas, que o seu cometido toca á súa fin; a aprendizaxe permanece onde outras novas emerxerán insuflando a vitalidade que poida parecer perdida. O cambio de estación é duro, e, media espida, agardo o frío inverno, ata quedar totalmente núa. A espera faise eterna, porén a primavera retorna cando menos o esperamos, e pouco a pouco, esas ansiadas follas que nos vestían co seu exuberante verdor brotan unha vez máis do noso ser.Hai momentos en que todo parece alonxarse, o coñecido desaparece para evolucionarmos, e, aínda que supón un caos frenético, temos que superalo porque é aí onde a sabedoría aparece, dos momentos malos sacamos a fortaleza que pensabamos que non posuiamos, diferenciamos o beneficioso do nocivo, conquerimos sabedoría, ampliamos experiencias, renovámonos… En fin, que axiña volverán as flores, os paxariños aledando cos seus cantos e a fermosa cor da natureza alumeada por un brillante sol. Así son os ciclos da vida.
Nenhum comentário:
Postar um comentário