30/01/2009

O custo da vida

Esta semana: entre o mal tempo que non anima nadiña, a soedade e os biorritmos alterados estou a punto de estoupar. Necesito liberar toda esta enerxía mal canalizada e este sedentarismo que me atrofia as neuronas e o organismo. Xa estiven mirando de apuntarme a un ximnasio (o deporte libera endorfinas), máis hai que pensar no seu custo despois de ver as novas do día falando do empeoramento da crise económica. Europa vai a pique, as empresas non obteñen beneficios, os empregos diminúen, os bancos non conceden créditos... Os traballadores dos bancos sufren "estrés laboral": cada día chegan familias ás sucursais chorando pedindo préstamos porque están todos no paro. Doe ver estas situacións pero están atados de pés e mans, non poden facer nada. Todo é tan incerto. Que a cousa está mal; xa o sabemos, se ten solución; xa se verá, lenta, nembargantes "non hai mal que cen anos dure" nin "nunca choveu que non escampase".

Xa o cantaba Juan Luis Guerra nesta canción:




Polo menos levo mellor a crise dende que deixei de fumar: xa son 2 meses e 10 días libre de fumes, levo aforrados 347, 85 euros. ¡Vivan as boas decisións!

EL COSTO DE LA VIDA
El costo de la vida sube otra vez
el peso que baja ya ni se ve
y las habichuelas no se pueden comer
ni una libra de arroz ni una cuarta de café
a nadie le importa qué piensa usted
será porque aquí no hablamos inglés
ah ah es verdad.. ah ah e' verdad. ah ah e' verdad .
do you understand?
do you do you

si la gasolina sube otra vez
el peso que baja ya ni se ve
y la democracia no puede crecer
si la corrupción juega ajedrez
a nadie le importa que piensa usted
será porque aquí no hablamos francés
ah ah vous parlez ah ah vous parlez ah ah vous parlez ah ah no monsieur

somos un agujero en medio del mar y el cielo
500 años después
una raza encendida negra, blanca y taína pero
quién descubrió a quién..

ay el costo de la vida
ya va pa'riba tú ves
y el peso que baja
ya ve pobre ni se ve
y la medicina ya ve camina al revés
aquí no se cura ya ve un cayo en el pie
aquí i qui
ya ve aquí qui..
y ahora el desempleo
ya ve me mordió también
a nadie le importa no
ni a la Mitsubishi ya ve ni a la Chevrolet

la corrupción pa arriba
ya ve pa' riba tu ves
y el peso que baja
ya ve pobre ni se ve
y la delicuencia
ya ve me pilló otra vez
aquí no se cura
ya ve ni un callo en el pie
aquí i qui ya ve aquí i qui
y ahora el desempleo
ya ve me mordió también
a nadie le importa no
ni a la Mitsubishi ya ve ni a la Chevrolet

la recesión pa arriba
ya ve pa riba tu ves
y el peso que baja
ya ve pobre ni se ve
y la medicina ya ve camina al revés
aquí no se cura
ya ve un cayo en el pie
a..qui i qui ya ve ahi qui i qui
y ahora el desempleo
ya ve me mordió tambien
a nadie le importa no
ni a la Mitsubishi ya ve ni a la Chevrolet


28/01/2009

Chove porque canto

O sábado pasado comezamos o Taller de Voz na miña zona. Estaba desexando ferventemente asistir, pois pagamos un prezo moi económico sen desprazarnos a grande distancia como ocorría antes se pensabas estudar algo parecido. Lástima a súa curta duración, nembargantes paga a pena asistir. No fondo teño ganas de volver a cantar, non sei se o farei algún día, a ver por onde me leva a vida. Todo isto debémosllo á Escola Alboio grazas ás protestas feitas diante do concello pedindo locais de ensaio. Ogallá máis xente tivese iniciativas desta índole para que todo o mundo, teña a idade que teña, acceda con facilidade a todo tipo de cursos. Hoxe estiven vendo o que tiña grabado co móbil antes de que fundise a tarxeta de sonido para analizar os erros e así cando remate o curso, ver se hai un antes e un despois. Necesito moita técnica, doume conta cada vez que me escoito, tempo ao tempo. Ía poñer un vídeo pero morro de vergoña ao escoitalo. Amosa a voz sen trampa nin cartón cun sonido pésimo (parece desafinado). Para que sonase xenial tería que estar nun estudio de grabación e non na miña casa cun móbil cutre que distorsiona. Outro día será... Agardo que a choiva e o temporal non sexan culpa miña.

22/01/2009

A lei da atracción

Heidegger: "Hai que saber escoller e máis escollerse, un escóllese en función de con quen está... o outro pode mostrarte o peor e o mellor de ti mesmo"... No refraneiro popular: "Dime con quen andas e direite quen es". Sen querelo, xuntámonos co reflexo de nós mesmos, ou como nos gustaría ser. Marian díxome en Cáceres un día (fai + ou -, nestas datas, 1 ano que a coñecín, bendito encontro) que un 7 xúntase cun 7, un 4 cun 4, un 3 cun 3, etc. Unha forma moi matemática pero orixinal de explicalo.

Estaba lendo un artigo sobre o diñeiro (maldita crise) para ir dar ao perdón, porque sen el non nos sentimos merecedores das mellores cousas da vida. Di que somos pecadores natos, e non ese pecado do que nos fala a igrexa católica senón porque pecado en grego disque significa "errar ao branco". Obramos, moitas veces, como podemos, non como queremos. Nesta vida cometeremos moitos erros, como se fose un borrador para aprender e chegar a ser mellores. Un ten que saber escoller quen quere ser, perdoar e alonxarse das persoas que sacan a nosa peor sombra. Cando aceptamos todo esto, perdoámonos e perdoamos a todos os seres que nos fan ou nos fixeron dano. É un pouco como "a lei de atracción", sentirse libre e en harmonía para poder atraer todo o positivo ás nosas existencias. Gustoume moito o documental que fala do "segredo", xa falei del noutro post. A mente pode obrar milagres, hai que crer no seu poder. Non apto para escépticos.

"THE SECRET" RHONDA BYRNE



21/01/2009

A terapia da kk

Moitos pensamentos, nada que contar. Levo xa uns cantos días encerrada, a gripe pilloume con forza, polo menos agora xa respiro aínda que os senos para-nasais doen coa falta de drenaxe de tanta conxestión. Despois de tantos meses evitando tomar azucre (por moitas causas, a máis importante é o subidón seguido do baixón que dá, afectando física e animicamente) e estando maliña non teño máis que antollo de chocolate quentiño con "croissants". Deixar o vicio de fumar para caer noutro (onte fixen 2 meses sen tabaco e levo aforrados 300 euros, díxomo o quitómetro). Ter tanto tempo para pensar non é nada bo, barallo e barallo sen chegar a ningunha conclusión específica de nada, só sirve para comer o tarro e acabar tomando máis aspirinas. Estiven lendo libriños dos meus, empecei varios á vez: Masajes y reflexoterapia, Mente creativa e Gimnasia cerebral, teño pendente o de Feng Shui. H di que parezo "La Hierbas" da serie "Aquí no hay quien viva" con tanta terapia alternativa. Cada un é como é, ou como quere ser, mellor dito.

Tamén remexín, coma de cotío, por internet, lendo as novas do día, as actualizacións de blogues... para seguidamente escaquearme de páxina en páxina ata atopar artigos rariños que acaban enganchándome. Fun dar a un remedio un tanto curioso para a ira (hai veces que fago como en Ally McBeal, na imaxinación recreo accións que non podo, nin quero, facer na realidade por motivos obvios). Resulta que, para librarse do rancor, odio, vinganza, etc... cada vez que vaias ao wc a expulsar os residuos tóxicos, fluídos ou sólidos, do corpo (senón estouparíamos), penses que tamén eliminas eses estados emocionais tan autodestructivos. Sensacións que envelenan a alma e anubran a mente impedindo a paz mental. Hai de todo: "Lance sempre encontrou a súa motivación na ira e no rancor. E debo dicir que si gañar é agradable, non hai nada máis pracenteiro que facelo cando todo o mundo quere que perdas", dixo o director deportivo do ciclista estadounidense Lance Armstrong.

Pois nada, a poñer en práctica eso de eliminar sentimentos negativos cada día!!!

*Falando de Ally McBeal, paréceme divertido voltar a ver o baile mítico da serie coa canción de Barry White: You're the first, the last, my everything.


16/01/2009

Ai, Carmela

Hoxe despois de falar con Carmeliña polo móbil (uso diminutivos máis a miúdo cando se trata de persoas altas, por cariño tamén) do tema do seu negocio, fun directamente a ver a noticia en internet: xa colleron aos culpables do desastre da icineración do quiosco. Con sorte, a ver se a xustiza fai xustiza, valga a redundancia. Aínda que despois de ver o programa da Mercedes Milá "Diario de..." esta semana, e o da folga dos xuíces, non quero dicir máis...

A Voz de Galicia

Agora na alameda pobrense faise estraño ver o oco vacío sen o quiosco rodeado de nenos, ou non tan nenos, a mercar larpeiradas. Axiña voltará, será outro, diferente, pero estará.

Adícolle esta canción do alemamalo (a ver se fai máis versións tan boas), por certo, gústanme moito os seus vídeos:




14/01/2009

Coelliño Orelliñas

Despois de ver esta versión en galego de alemamalo non podo evitar poñer este vídeo, téñoo como tono cando me chama H, en plan cursi e en español. Espero que me conceda a honra de poñelo no meu móbil. Aí vai Snuffi transformado en Coelliño Orelliñas, moi bo:





55 días sen fumar

Despois de ver o Quitómetro que Carlos me recomendou visto no blog de Brétemas, engadino á miña computadora. Levaba a conta manualmente na mensaxe do chat do correo de gmail, xunto á ligazón deste blog: 55 días sen fumar. Agora tamén sei que son 1 mes 3 semanas e 4 días, 7 semanas, 1.334 horas, 80.051 minutos ou 4.803.120 segundos neste intre; que levo aforrados 204,30 euros e que non fumei neste tempo 1668 cigarros + ou -, eu diría que coas saídas de copas esa cifra aumentaría con creces.

Aproveitei un día que baixei a tomar unhas cañas, xunto cun inicio de gripe das boas e un empacho de tabaco, rematando feita pó, quitándome as ganas de fumar e de nada. Despois da gripe levábao mal, e como adoro a medicina natural botei man a internet buscando remedios para poder levar mellor o "mono". Beber moita auga é importante para axudar a depurar, mellor con limón exprimido. A lecitina de soia axuda a producir unha sustancia no fígado (niacina, creo) que deixamos de producir cando somos fumadores. E tomar infusións relaxantes para ansiedade, nada máis, bueno tamén compraba chupa-chups ou caramelos sen azucre para o costume de ter algo na man (din que o AZUCRE podería estar considerado coma unha droga pola adicción que crea e por máis motivos nocivos para a saúde: entre eles a eliminación do calcio do noso organismo, pero tampouco oín falar moi ben dos edulcorantes polo de que producen cancro, e despois tamén din que a fructosa engorda...) malia os efectos secundarios dos caramelos, xa o pon en letra pequeniña: "Un consumo excesivo pode ter efectos laxantes". Pois nada que aí vou, batalla a batalla co fin de gañar a guerra. Cada día que pasa é máis doado, xa me encarguei de comentarllo a todo o mundo, o orgullo tamén axuda para non volver a caer. ¿Paranoias ou non? Os fumadores míranche coma se saíses do clan das "chimeneas" (ha ha ha...), xa me considero "non fumadora", estou moi contenta con esta decisión.


09/01/2009

Indignación

Teño que recoñecer que este 8 de xaneiro do 2009 será un día a recordar por distintos motivos no meu entorno. Por unha parte por ser o día do meu aniversario, por outra polo nacemento da sobriña de H sobre as 15:00 horas mediante cesárea (unha bonequiña pequerrechiña) e a final do día recibo unha noticia desastrosa. A miña amiga Carmela, da Pobra, chámame en parte para felicitarme e por outra contarme o día de cans que leva a causa da queima do seu quiosco, o seu medio de vida reducido a cinzas a mans duns vándalos. Quedei coa boca aberta, parece mentira que haxa tanta estupidez e maldade neste mundo, a Voz de Galicia reflexouno así:

Un fuego provocado calcinó un quiosco del centro de A Pobra


Espero que obteñan o seu merecido como todo aquel que dana aínda sabendo o que fai e dalle igual. Por un mundo digno e libre de mal.

*Sábado 10 ás 12:30 manifestación en Ribeira na Praza do Concello co lema:

GALIZA CON PALESTINA, NON AO MASACRE!

Grazas a todos os que me recordáchedes felicitándome neste día tan especial. Carlos: unha dedicatoria preciosa.


05/01/2009

Queridos Reis Magos:

"Queridos Reis Magos:" Este comezo da carta dirixida a eses tres homiños tan distintos entre si, creo recordar que nunca a fixen. Non me inculcaron a crenza deles. Na nosa casa eran máis prácticos, como somos 4 irmáns, para non ter dúbidas errándose no regalo (supoño que sería por iso) iamos todos xuntos directamente á tenda e cada un elixía o que máis desexaba. E todos contentos. Unha forma distinta de ver o Nadal. Así tamén evitamos crer en tonterías, fantasías inexistentes. Bo ou contraproducente? Non sei ata que punto tanta realidade dende nena sería boa.

O ratiño Pérez, outra crenza que non tiven, para mín era a sorte de que miña nai ou meu pai me deixasen cartiños pola caída dun dente. Espertaba coa ilusión de que puxesen debaixo da almofada unha moeda de 25 ou 50 pesetas, polo seu grande tamaño. Xa daquela me gustaban as cousas grandes.

Será por estas cousas da infancia que a nena que levo dentro sae cada vez con máis frecuencia a medida que pasan os anos, reconciliarse con ela e deixala saír de vez en cando é o mellor que se pode facer: aceptarse a un mesmo. O primordial: ser tal cal se é, quererse e deixarse levar sen reproches, os máis duros son os que nós mesmos nos dicimos.

A nena que levo dentro vai facer hoxe unha carta, non espero recibir nada, máis de ilusións tamén se vive.


Queridos Reis Magos:

Dádeme o segredo da lonxevidade, pasen os anos que pasen sempre estades aí repartindo regaliños cada noite do 6 de xaneiro. Este ano non fun moi boa pero tampouco tan mala. A maldade é algo que non se me pega nada. Din que teño moi bo corazón, mentiras!!! A ver se me traes outro que este sempre anda con palpitacións. Ademais quero unhas cervicais novas que o fisioterapeuta, o pobriño, non dá abasto comigo. Tamén quero forza e sentido común para seguir adiante este ano que pasarei soa a partir de marzo, cando H marche para Afganistán (e que el volte enteiro). O mellor de todo sería que se acabasen as malditas guerras e matanzas en todo o mundo, cada vez que miro e telexornal, a prensa, etc... só vexo conflictos, destrucción... Facede o que poidades. Saudiños.

Ála, a meniña xa escribeu a carta, agora toca voltar a ser adulta. Ogallá as cousas boas durasen sempre.


02/01/2009

Ano máis, ano menos

Outro ano máis que foxe escurridizo entre as nosas mans, outro ano menos de vida... Ai, que vella me sinto estos días!!! Será a pesadez de tanta enchenta propia destas datas, agora toca, bueno, mellor dito, despois de Reis ou do meu aniversario que é 2 días despois, voltar a facer dieta sá para depurar toda a saturación que lle metemos ao corpo. Falando de Reis, na miña zona a xente faille o plural ao plural: de rei, reis, pois non, aquí son "reises". Faime graza, como tamén me fai graza o de ter espaldas ou narices, eu pensei que só tiña unha espalda e un nariz. Cousas curiosas da fala...

Agardo que este ano depare moitas cousas boas e que se cumpran tódolos soños: eu de momento confórmome con pequeniñas cousas que me axuden a subir un peldaño máis desta escada chamada vida, evolucionando, acadando maior realización pasiño a pasiño. Cada quen que pida o seu desexo.

TODO É POSIBLE