A cadeira convidoume a sentar, estaba radiante, luminosa, chea de vida e cor. A atracción era mutua, coma un imán achegándonos a unha á outra, como se fosemos as pezas dun puzzle que había que encaixar, nembargantes avisábame que podía rachar en pedazos, máis quería que a probase, necesitábame dalgún xeito. Non podía fixarme en ningunha parte en concreto, vía o conxunto; fermoso, cheo de forza e aguante e acubillada entre os seus brazos longos de madeira e os seus coxíns de suave e esponxoso tecido quedei durmida. A seguinte vez que pasei por diante dela chamábame por momentos, outros intres non quería saber nada de min inmersa en silencios, pensaba que o peso do meu corpo a crebaría, aínda que quixese sentirme unha vez máis. Nun sobresalto espertei, un estrondo dentro do meu soño fíxome recapacitar véndome ferida e no chan. Botándolle as culpas á cadeira que me confundía decidín atacala sen piedade, por me incitar nun comezo a sentar, por darme a coñecer a súa comodidade pois eu sentía que non era igual con ningún outro tipo de asento, ademais xusto cando máis débil estaba e máis necesitaba o descanso. E así rematou a historia, a cadeira ofendida marchou, esvaeceuse, non quería que ninguén nunca máis sentase sobre ela, e auto condeándose, desapareceu... Seguramente algún día atopará outra persoa que poida acubillarse sobre ela, o meu foi unha proba e aí quizais non haberá partes rotas nin reais nin imaxinarias, pois será a adecuada.
Nenhum comentário:
Postar um comentário