Ignoreite por un tempo sen saber que te necesitaba pra sobrevivir. Os teus berros facían eco por cada parte do meu corpo recordándome a túa presencia, loitando por saír. Pensaba que neste mundo cruel non tiña razón de ser o seguir contando contigo, coa túa ledicia e despreocupación, cos teus soños, cos teus xogos, coa túa inocencia e forma peculiar de ver a vida. Saqueite pouco a pouco, volveron eses detalles que te fan única decatándome de que formabas parte de min, que por moito que pasasen os anos seguirías alí, que non podería evitarte sen lastimarme. E así a nena que un día fun volveu saír: o patiño amarelo de goma que nunca tiven comezou a xogar comigo na bañeira, as cancións alegres saían da miña boca sen importar quen escoitase, os brincos de cabuxiña tola camiñando pola rúa, as ganas de voar sen necesidade de ter ás, as improvisacións rompendo coa rutina, as imaxinacións grotescas que me facían rir, ese puntiño de loucura que me facía vibrar, e un sen fín de sensacións.
Viaxar polo arco da vella cal tobogán, vestir o traxe de Superman desfrutando o encontro coas nubes, peiteadores do cabelo nas mans diante do espello entoando calquera canción, fotos coa lingua de fóra e os ollos revirados, busca de mecos e agarimos cal gatiño ronroneador, imaxinar que pasaría se os peidos ou cacas fosen de cores vistosas, trasnadas sen malicie invitando ao xogo, inventar palabras sen sentido...
Re-benvida nena interior!!!
Nenhum comentário:
Postar um comentário