Os corazóns da parede latexan por veces protestando pra saírse do seu peito de baldosa e cemento, as rás case invisibles da bañeira non croan ou estou xorda, a roupa da cama foxe pra non abrigarme, as estrelas do teito non queren brillar, os libros queren falarme, os tenis nos meus pés non me piden camiño e todo iso ocorre ao abeiro do mundo mentres as bágoas do ceo caen de xeito lento, triste e a destempo.
Tanto escapar pra que algo me persiga unha e outra vez dicíndome que acepte os medos, tantos erros dos que aprender, tantas bágoas que derramar, tantos malentendidos que solucionar, tantas formas de ser que entender, tantos sorrisos que recuperar, tantos temores que afrontar... e así, perdida sen saber cara onde tirar, volvo á burbulla por pequenos espazos de tempo rodeada de obxectos que crean vida na imaxinación: entre colgadores da bañeira con forma de corazón suxeitos por unha ventosa incapaz de resistir o peso da esponxa e do guante de crin, bechiños de plástico transparentes con forma de rá pra non esbarar dentro da bañeira, a cama que se desfai de tando dar voltas dentro dela entre incertidumes, estrelas luminosas sen colocar no teito a raíz da mudanza e non saber onde están, os libros que teño que ler e estudiar, a apatía do día chuvioso neste mes que toca cálido quitándome o desexo de saír a correr.
Seguirei de vez en cando entre soños como unha nena que descobre a fantasía por vez primeira podendo mudar a realidade dentro dos miolos, ausentarme uns minutos onde voar e sentir sen que nada nin ninguén a magoe. Cada quen ten a súa técnica de desconexión, esta é a miña.
Nenhum comentário:
Postar um comentário