05/08/2012

Cadeas imaxinarias

Púxose na punta dos pés, ergueu a man endereitando o brazo o máis que podía nembargantes non daba chegado, os seus soños ficaban lonxe de máis. A bola negra, enferruxada e pesada, atada cunha cadea á súa perna esquerda impedía o movemento. Unha bola que só vía ela, cargada de tristeza, recordos e medos.
Cada día que pasaba comía menos, conseguindo que fraquease en forzas. Tantos cambios tíñana totalmente desubicada, aillada por vontade propia sen case afectos nin quen puidese entendela, botarlle unha man pra ver que nada era real, que hai que soltar lastre pra poder avanzar e que un mesmo é quen se detén entrando na espiral de desilusións. Tiña moito ao seu alcance, porén non podía velo, dentro da escuridade a plena luz do sol nunha morte lenta en vida pese á aparencia externa de mil cores. Padecía un pouco tamén de "terribilite", ese cúmulo de emocións negativas que rodan cal alúde sendo a onda expansiva cada vez maior destrozando todo ao seu paso. Os intentos que facía por saír non parecían nunca suficientes, non lograba velos, vía só o moito que aínda lle quedaba, e o primeiro: desfacerse desa áncora imaxinaria que seguía atándoa á escuridade pese a non pertencer a ninguén nin a ningures.


3 comentários:

Peke disse...

A próxima reunión do club de lectura é o 30 deste mes para falar de Sunset Park, de Paul Auster (en papel en Anagrama); coma sempre, ás 8'30 no Ateneo Valle Inclán. Como é un espazo privado, pódese fumar.

Peke disse...

Con respecto ao teu post, só dicirche que sempre, sempre, sempre, hai que darlle tempo ao tempo. A de sorpresas que depara! Incrible!

AUGA SALGADA disse...

Graciñas!!! :)