Mundos propios, universos paralelos e outros sen sentidos

O sol do meu teito dime que quere quedar coas estrelas, debe ser por iso que a lúa se me suicidou dúas veces. Os gatiños negros, inmóbiles, seguen a ollarme fixamente sen poder menear o rabiño a pesares do amor que desprenden. Morfeo mándame unha rata ameazante que me persegue e un coche que goberno sen rumbo dentro do país dos soños. Hai unha mesa e dúas cadeiras que non teño onde poñelas sen poder deixalas en ningures porque está prohibido. O gas desta vez queima unha casa en vez de a min. Os inimigos tornan e as verdades son crúas. Personalidades múltiples con diferentes roupas... E cando me quero dar conta o día está claro, portas pra fóra do meu habitáculo. Os sentimentos fluctúan, a mente traballa e o corpo pide un respiro. Neuroses semellantes a través da rede. E sen lóxica, libros atráenme coma un imán na busca de misterios resoltos...