Soños e tristezas

Se non se avanza e as historias se repiten hai que buscar no máis fondo posible a orixe e tentar non quedar aló abaixo. Cando as ilusións se perden e o cóncavo da nosa boca non é capaz a transformarse en convexo aparece a conciencia de que hai unha raíz moi profunda que non somos capaces a arrincar, unha parte que queda escondida nalgún lugar da terra volvendo a rexurdir con forza a mala herba.

O corpo estoupa dalgún xeito, amosa que o noso corazón e a nosa mente o fan traballar a marchas forzadas estancados en situacións que nos fan infelices. Os pesadelos volven, as ganas de esconderse do mundo emerxen e nun círculo vicioso caemos máis e máis dentro do abismo. Nestes casos tamén nos damos conta de quen nos quere e a quen lle importamos un pemento, pois aínda que temos que saír adiante por nós mesmos as forzas faltan e a escuridade invade todo o noso entorno difuminando a saída.

Esta noite volvín soñar con algo que me persegue, nunca sei o que é, como se fose invisible, un ente, un espírito, algo malvado que vén a por min e aínda que noutros soños me enfronto a el, sempre me gaña a batalla. Esta noite optei por fuxir, corrín e corrín buscando un lugar seguro. Por momentos non podía ter os pés no chan e cal Tarzán saltaba de corda en corda dun tendedeiro inmensamente longo. Cando por fin puiden pisar terra, unha catarata altísima separábame dunha illa que parecía fermosísima con tanto verde, rochas redondeadas e un lago cunha fonte de pedra no centro. Aparentaba paradisíaca e, sen escapatoria, optei por cortar unha corda das anteriores correndo o risco de ao saltar, matarme. Conseguín chegar sen danarme, tiven a sorte de esquivar o mar e as altas pedras aterrando nela sa e salva. Para a miña sorpresa os perigos non remataran, dita illa estaba cheíña de monos, gorilas... todos negros e espreitándome con mirada furiosa. Decidín correr novamente, con grande enfado viñan tras miña atacándome sen piedade, como se eu non puidese estar alí, entre eles. Eran demasiados e tentando esquivalos e golpeándoos pra apartalos conseguín subir un muro moi alto. Volven as sorpresas... atopo unha mini cidade fea, sen xente pola rúa, tentando buscar outra saída que me leve a onde quero ir aínda que non sei onde é exactamente. Ollo polas fiestras das casas, todos están dentro da súa, e con mirada de estrañados como se eu fose unha pantasma quedan paralizados, asustados... como se tampouco puidese estar alí. E aquí espertei...