Só ti

Ao non dar durmido as miñas neuronas non paran de traballar, o corazón dende onte sigue apertado, triste, aínda máis que meses atrás. O camiño que emprendín foi meditado, pero as trabas que aparecen fanme pensar porque agora estou onde estou e porque non existe un botón cal computadora pra poder reiniciar, resetear e poder poñer a configuración como estaba. A pesares de todo déixasme ir, porque queres verme feliz e sei que sufres porque non o consigo. Se tiña o mellor, por que non podo sentir coma antes? Quizais tamén sufro porque me doe o non ser capaz de que as cousas continuasen como estaban, porque só ti estiveches e estás nas boas e nas malas, porque me chamas 3 ou 4 veces ao día pra saber como estou a pesares de estar liado, porque me dás máis do que tes pra que non o pase mal aínda que ti teñas carencias, porque sigues tentando aledarme aínda que non teñas ganas por ter un día complicado... Recordo os coidados cando estiven mala, as 24 horas do día xuntos 7 días á semana nas vacacións sen aburrirnos nadiña o un do outro, as frases que só nós entendíamos e nos facían rir, as marathóns de series ou películas nas fin de semanas, as masaxes nós pés por inercia que me dabas a pesares de estar cansado, o saber que comidas me gustarían só con probalas, as apertas e bicos que me dabas aínda durmido de todo, a nobreza que posúes con todo o mundo, o saír comigo a tomar algo ou facer deporte a pesares de non ter ganas cando eu estaba decaída, as túas metáforas graciosas para explicarme como me vías, o saír sen rumbo no coche á aventura... e un sen fin de cousas boas. Pero non che darei as grazas, porque se che dou as grazas por todo sería como cando se di "quérote" e o outro responde "eu tamén". Non é o mesmo un "eu tamén" e agradecer sería como se nunca che houbese correspondido.

Sigo culpando ao tubo de adrenalina daquela vez... o meu corazón case se para e acelerou en demasía coa inxección. Quero buscar un culpable de todo, unha reacción química que afectase, máis ás veces non se pode buscar ningún porqué.