13/07/2012

A infancia de X e Y en A

Na aldea A vivía un neno chamado X rodeado de libros, adoraba ler e desconectaba do mundo que o rodeaba até o infinito entre eles, tanto na casa como na biblioteca á que acodía despois das clases. Os seus pais, sen ver como algo estraño a súa afección e aillamento, deixábano ao seu aire. Horas e horas de lecturas absorto nos coñecementos que ía adquirindo sen plantexarse que non era como os demais nenos, nenos que desas horas saían ao parque despois da tarefa feita (os que a facían), que despois dos deberes tocaba divertirse con outros da súa idade como nenos que eran. No desfrute da amizade entre aventuras de indios e vaqueiros que facían tan reais entre "¡piums, piums, mateite!", na emoción de buscar o sitio máis agochado á hora do "escondite", nas palmadas entoando cancións con movementos pactados e rítmicos, nos chimpos sobre as gomas que ían subindo en altura e dificultade a medida que avanzaba a partida, nos deportes varios, nos paseos en bicicleta, na busca de bechos marabillándose con outros seres vivos entre a natureza... X era feliz na súa burbulla solitaria e intelectual.

Un día chegaron uns tíos que non vía dende que case era un bebé, nin os recordaba. Como agasallo trouxéronlle un balón vermello, novo e impoluto. Sen atracción absoluta por el, agás polo brillo feiticeiro e rechamante que desprendía, pousouno no estante dos adornos da súa habitación, até que, sen querer, deulle co libro que adquirira esa mesma tarde na biblioteca co fin de rematalo na casa. Co empuxe foi cara o chan dando o primeiro bote dirección aos cacharros de tinta que tiña enriba do escritorio, cos cales facía debuxos milimetricamente idénticos aos que destacaban, por algún motivo que nin el entendía, nos seus libros. Logrou esquivalos cun manotazo sobre el, evitando a desfeita, e tentando agarralo comezou a dar botes entre as palmas das mans e o chan, enganchándose X a ese movemento que nunca quixera sentir antes, co engadido de que non había ollos que o observasen na súa patosidade por falta de práctica. Dende aquela comezou a saír co balón a todas partes, necesitábao preto, pero sen compartilo con outros nenos. Tiña medo, quizais de que se pinchase ou de que outros fixesen del a saber o que... non o sabía, pero non permitía que ninguén máis o tocase, que el levaría máis coidado.

Y trasladouse a A, á vila de X. Y era unha nena alegre, despreocupada, unha nena feliz pero algo asustada polos cambios que se aveciñaban. Era sociable máis tiña medo das novas circunstancias. Dende a chegada ao colexio fixouse en X, non entendía por que ía co balón entre as mans a diario se nunca xogaba, de porqué non desfrutaba coma o resto e marchaba directo á biblioteca ou pra súa casa. Ela lía cómics, máis nada, porén quizais lle atraía que fose tan diferente e, nalgún aspecto que non identificaba, sentíase próxima el. Vía algo que os unía e os separaba ao mesmo tempo, pode que fosen os puntos de vista tan disímiles da nenez.

Co tempo foron coincidindo até facerse amigos. X traía o balón cando quedaba con Y, máis dicía que non podían usalo, que rompería. Ela, coas súas trasnadas, ía logrando que se soltase un pouco. Facíao rir e ver o mundo con outros ollos até que chegou o intre en que se relaxou deixando ir o balón das súas mans pra tentar xogar. Y, coa emoción, deulle unha patada tan grande que o esférico desapareceu entre as árbores do parque. Cando o atoparon, estaba pinchado. Ela convencíao de que tiña arranxo, que non se preocupase, que cando se xoga pasan esas cousas e, neste caso, foran demasiado rápido as consecuencias. X, enfadado e triste por non ser o que era antes de deixalo á súa mercede, marchou pra casa. Y sabía que fixera mal, pero que fora sen querer, quería amosarlle que non pasaría nada, sen logralo, que as cousas teñen arranxo e que se non desfrutas da infancia, ¿de que serve levar un balón se non pensas utilizalo? X seguiu cos seus medos a romper balóns e Y, culpable de entender a vida doutro xeito (como nena que era), comezou a ler pra poñerse na súa pel, para acabar entendendo que o escrito non serve de nada se non se experimenta, que a teoría é teoría e que hai cousas que dependen de un. O que non arrisca a compartir, non perde amizades, pero ningunha ten.


Um comentário:

peke disse...

Como di un vello refrán, quen non molla o cu non pilla peixes.