09/07/2012

Ladróns de sorrisos

Parece que sempre teño a culpa, iso parece. O meu horroroso papel de culpable do cal non sei como desfacerme (¿non me sinto o suficentemente boa?, ¿por que?, ¿e por que me castigo?) transcende tan ben que os demais nunca teñen a culpa de nada, son eu a que a caga continuamente. Vou xa un pouco farta de que as cousas que acontecen perdan o equilibrio cando os outros non o teñen tampouco e esixen o que eles non teñen por moito que os disfracen con palabras axeitadas. Din o que pensan, pero nunca actúan en consecuencia, non o fan. É moi cómodo dicir máis non actuar coa lóxica e rematar cun: xa cho dixen dende o principio. Os ladróns de sorrisos aparecen, pero non pra que saques o teu, senón pra roubarcho e deixarte sen el. Fóra victimismos, máis non se pode actuar con contradicións, está mal. Ou é branco ou é negro, en certos asuntos o gris dá a suposicións, a medos, a cabreos e efectivamente a erros que poden ser difíciles de reparar. Non sei se estou anoxada porque me tomen por "tonta", porén sei que iso camufla a miña profunda tristeza. Por favor, se non traedes sorrisos deixádeme o meu posto, ese que tan ben me queda. Non, se a culpa ao final si que é miña por non obedecer ao que escoito perdéndome nos actos incoherentes. En fin...



"Empezaron los problemas, se enganchó a la pena se aferró a la soledad. Ya no mira las estrellas, mira sus ojeras cansadas de pelear. Olvidándose de todo, busca de algún modo de encontrar su libertad. El cerrojo que le aprieta le pone cadenas, y nunca descansa en paz. Y tu dignidad se ha quedado esperando a que vuelva. Que nadie calle tu verdad. Que nadie te ahogue el corazón. Que nadie te haga más llorar hundiéndote en silencio. Que nadie te obligue a morir cortando tus alas al volar. Que vuelvan tus ganas de vivir. En el túnel del espanto todo se hace largo ¿Cuándo se iluminara? Amarrado a su destino va sin ser testigo de tu lento caminar. Tienen hambre sus latidos, pero son sumisos y suenan a su compás. La alegría traicionera le cierra la puerta, o se sienta en su sofá. Y tu dignidad se ha quedado esperando a que vuelva. Que nadie calle tu verdad. Que nadie te ahogue el corazón. Que nadie te haga mas llorar hundiéndote en silencio. Que nadie te obligue a morir cortando tus alas al volar. Que vuelvan tus ganas de vivir."

Nenhum comentário: