Arrepentimentos

Remexendo no pasado dinme conta hoxe que non quero estar aquí, está todo tan revolto que boto de menos a muller que habitaba en min e o mundo que a rodeaba. Na busca do que cría carecer atopeime con que a incertidume é cada vez maior, porén necesitaba pasar certas fases. A bola de lá sigue medrando e medrando... e nin sequera merquei as agullas pra comezar a tecer. Teño a impresión de que non dou feito, que non avanzo, que ninguén me quere realmente e que a miña nena interior sentíase máis chea de vida, máis feliz noutrora. É ben certo que cremos que calquera tempo vivido foi mellor, e a angustia apodérase do meu corpo. O futuro é cada vez máis incerto, e nesta busca, pérdome cada día un pouco máis. Fíxanse obxectivos máis lonxanos, a inestabilidade crece, faltan os apoios, agrándase o baleiro... Como xa teño dito noutras entradas a este blog hai momentos de caos necesarios, que se fan eternos, pero que traen a calma despois. Quero ser diferente, estar mellor, sentirme querida, en fin... vivir sen arrepentirme do que fun e agora son.