Escorrégame pola caluga ata o medio das costas, atravésame o corazón partíndoo en dous ou máis cachos imposibles de compoñer; estrúllame os pulmóns impedíndome tomar case aire, forma apertados nós no estómago deixando pouco sitio para a fame, éncheme a mente de néboa, dificultando os pensamentos... as pernas móvense trémulas, febles e insensibles, nembargantes avanzan. O meu corpo despide tristeza apoiada no baleiro del cheo de síntomas incontrolables... e de tódolos xeitos, continúo. Ollo o meu redor máis escuro do normal, non logro diferenciar os días das noites, pero sigo... Conteño o diluvio dos meus ollos, e doume présa, preciso chegar a esa casa que me agarda, e, tras deixar a porta atrás sen ninguén máis ca min, busco desesperadamente a arca que Noé comezou a construír cando saín pola mañá cedo. Necesito que estea lista, preparada pra subirme e así, a resgardo, deixar que flúa a dor que sinto. Cando a tempestade remata, dure o que dure, agardo impaciente outro novo día, chea de esperanza. Pode que dita arca, refeita novamente, me espere no mesmo lugar pra salvarme e continuar navegando, ou no feliz caso, que non a precise porque o tempo enxoito se fixo unha esperada realidade.
Nenhum comentário:
Postar um comentário