Propósitos de ano novo = fume entre as mans

Nos últimos días de cada ano a balanza do vivido reaparece como por arte de maxia. Matinamos no que fixemos ao longo del, e sobre todo, no que deixamos por facer. E segundo pra onde se incline o seu peso, pra un lado ou outro, cargamos de replantexamentos o noso cerebriño de se realmente somos, vivimos ou sentimos como nos gustaría. Volven os "tiña que": facer máis deporte, comer de xeito máis saudable, deixar de fumar, ser máis positiv@, deixar de tratar con xente á que lle importamos unha merda, retomar hobbies, centrarnos máis no que verdadeiramente nos fai felices, etc., etc... Cantos propósitos de muda se perden no camiño á espera do momento oportuno, no fuxidizo dos segundos, minutos, horas, días, semanas e meses, pra baternos coa realidade no seu final, facéndose presentes nese intre de despedida e recordándonos o esforzo que supón tentar retomalos no seguinte ano que comeza. Tantos soños, ilusións que se esvaecen como fume entre os dedos das mans.

O cambio de ano non é máis que un número, o último de catro cifras que toca sumar por un máis. Tomámolo coma unha orixe, unha nova oportunidade, un comezar de cero... cando realmente cada día é único e non volve. Vou deixar os propósitos, desta non vou raiarme nin pedirme nada. Cada amencer pode ser o que estaba agardando pra mellorar.

E como comecei falando da "balanza" do vivido venme á cabeza esta canción que tanto me gusta de Rocío Dúrcal, pois leva dita palabra no título.