Hoxe é domingo, e que pouco me gustan dende non recordo cando. Non sei ben o/a causante, tería que trasladarme moi atrás no pasado para atopar a raíz do desencontro inicial, e por moito que remexese está aí a "pantasma" (termo psicanalítico), un tupido veo que oculta con xenialidade dentro do inconsciente traumas sen resolver, que nos acompañan na nosa forma de actuar, dos que non somos capaces a liberarnos sen axuda, onde nos contestamos coa imaxinación, do que pode ou cremos que somos, tapando razóns reais, capa tras capa da cebola, uhas máis finas e outras máis grosas, totalmente cubrentes, difíciles de desprender unha a unha facendo invisible o seu interior.Autoenganámonos ata desistirmos de ir máis aló, máis sempre volta o boomerang golpeándonos con máis forza cada vez. Explicacións que se ramifican dende o talo dos pensamentos profundos, que dispoñen eclépticas solucións a tantas inquedanzas sendo a de hoxe estes fatídicos domingos. Desvíome un pouco e acho que me pasa o mesmo con cada día da semana, dá igual que sexa luns, mércores, venres... agudizándose máis ao chegar a súa fin. Moitas xornadas que se alongan deica altas horas da madrugada, amarrándome con forza a elas, tal que se o durmir fose morrer pra volver a resucitar ao día seguinte, que nada será igual. Que me aterra? A que me aferro? E aquí volven as preguntas sen resposta...
Nenhum comentário:
Postar um comentário