O bus corría diante miña sen deterse, non había ninguén máis na parada, agás unha servidora que tiña que estar dende fai cinco minutos agardando nese punto pra collelo. Non fixen nada, nin un aceno coa man, nin unha intención de correr pra ver se o pillaba, só un berro seco sen son que quedou a medias entra as cordas vogais e o aire preciso pra que se ouvise. E véndoo fuxir na súa dirección de cada hora, máis ou menos exacta, desapareceu diante dos meus ollos. Freei máis o paso e entre a incertidume do que tiña que ter feito e o que acabara ocorrendo fíxome cavilar en outros aspectos da vida que ocorren por non estar no momento exacto e no lugar exacto en que teñen que xurdir. Facemos realmente todo o posible en certas ocasións pra que se dean as circunstancias que queremos? E se non o facemos, en canto pode mudar a nosa situación? Quizais deixei de toparme con esa rapaza coa que comezar unha conversa dentro dese medio de transporte que nos faga amigas, ou que a espera ao seguinte me faga coñecer a outras persoas diferentes que me aporten nada ou algo novo e interesante... por que se rexe o destino dese xeito? Somos os culpables ou son casualidades sen control? E aí comezou o curso de preguntas que nunca terán resposta, porque hai cousas que ocorren inclusive pola minimez de botar uns minutos máis na ducha ou de desfrutar o almorzo con tranquilidade sen que se quede de pé e bailando no estómago. Pensamos que o temos todo medido e non é así. Todo e todos os que acaban aparecendo nas nosas vidas dependen das nosas accións e sen lugar a dúbidas do incontrolable de cada situación. Sigo pensando neses libriños que lera cando nena no colexio das monxas da miña terra, libros que variaban segundo o camiño que escolleses a seguir segundo as opcións que che ofrecían. Que tería sido por segundos insignificantes e tan trascendentes? Aí queda...
Nenhum comentário:
Postar um comentário