Corremos demasiado. Nesta carreira frenética sen freos e costa abaixo que chamamos vida roda sen razón lóxica a toda velocidade ata que algún obstáculo se atravesa e batemos con el de cheo. O golpe é considerable e invita a replantexarnos a onde imos, que facemos, quen somos, e outras paranoias persoais do mesmo estilo. Escoitamos moi pouco, inclusive a nós mesmos, pararse un segundo implica retorcer os miolos e sufrir, porque aparecen emocións tales como culpabilidade, medo, remordementos, frustración... Entón mellor volver a pisar o pedal e seguir, sen rumbo, ignorando cuestións difíciles de resolver. Non me gusta que sexa así, por iso párome, a cada pouco, tentando mellorar quen son e a quen me rodea cos meus actos (non son perfecta). A cadea de accións comeza por nós, fagámolo, aínda que hai intres en que dan ganas de dicir: "Para, mundo, que quero baixar!!!" e non voltar xamais.
Nenhum comentário:
Postar um comentário